gizem izmirli

Bugün dünya otizm günü. Konuşulacak çok şey olsa da Tohum Vakfı'nın hazırladığı bu video bir çok kelimeye bedel... Eksiklik değil, farklı bir yetenek...

Başlığa aldanmayın hırsımdan kuduruyorum aklıma geldikçe... Aslında az çok tahmin edersiniz belki. Ağustostan beri öğrencilerle içli dışlıyım hem de fazlasıyla... Bir kısmıyla harika anlaşsak da aradan çıkanlardan bir kaç tanesi beni çocuk sahibi olma fikrinden bile uzaklaştırırcasına sabrımı zorluyor ( Sanki evlendim de çocuk kısmını düşünüyorum =) ). Sabah ve akşam 1 saatten günde 2; haftada 10 saatimi birlikte geçirdiğim birisi var ki, cidden sabrımı tüketti. Ukalalığın, terbiyesizliğin, bencilliğin adını dikkat bozukluğu koyduklarından beri dış dünyada işler çok değişti. Hepsi bir yana küçük kızımız bir de fotoğraf hırsızı çıktı. Blogumdan çaldığı imzalı  fotoğraflarımı kendi Instagram hesabına koyup arkadaşları arasında yer yapmaya çalışırmış uzunca bir süredir. Beni sevse anlarım yine biraz ama benden fazlasıyla nefret eden bu cüceyi artık anlayamıyorum. Daha doğrusu anlamak istemiyorum. "Ya çocuk işte" "İdare etsen" gibi cümleler geçiyor içinizden ...

 Bazen nedensizce karışır aklım. ani şu "Neyin var?" dediğinizde "hiiiçççç" dediğim cinsten... İşte tam da o andayım bir kez daha. Sanki bir sis perdesi var etrafımda ve ben net göremiyorum çevremi. Bir şeyler beni içimi görmeye itiyor. Oysa şu an hazır olmadığımı hissediyorum içimdekilerle yüzleşmeye... Seslere, şüphelere, korkulara izin vermek istemiyorum bir süre daha... Biliyorum ki büyük bir meydan okuma yatıyor içimde. Öncelikle kendime hesap vermeliyim ama şimdi değil ve işte tam da bu yüzden bu sisin dağılması gerekiyor. Dağılsın ki etrafıma odaklanıp içimden birazcık uzaklaşabileyim...Cevabını vermeye hazır olmadığım sorular doluşmasın ağzıma...

Hissettiklerimi anlatasım geldi ama cümle kurmadan...