Kelimeler yetersiz kalıyor bazen...
Ne söylesem nereden başlasam bilmiyorum ama bi yerlerden başlamalıyım belki de. Size yazmadığım o kadar zaman boyunca yuvarlanıp gidiyordum hayatın içinde. Resmen savruluyordum. İşin kötüsü bi kör kuyuya yuvarlanır gibi hissediyordum. ilk başta denedim aslında çıkmayı ama öyle bir yerde çaresizlik hissetmeye başladım ki sadece yuvarlanışımı hissettim. Kendimi çaresizce bıraktım. Başa çıkamadım kalbimdeki ve beynimdeki benle... Hep erteledim destek almayı. İnsanlarla konuşamadım. Zaten konuşmak o kadar zor ki benim için. Herkesi, her şeyi dinleyebilirim ama ben anlatamıyorum işte... İlk zararım bu sanırım kendime... Başka zararım var mı bilmiyorum aslında ama var gibi... Önce belimden çıktı acısı. Bir anda belimde ameliyata çeyrek kala bi fıtık çıktı ve onunla birlikte sırtımda ve belimde skolyoz diye tabir edilen eğrilik başlangıcı. Fizik tedavi falan derken bir ayı devirdikten sonra bi nefes kendimi psikiyatriste attım. Başka çarem kalmamıştı. Ağlamak öyle olağan olmuştu ki....
