gizem izmirli

hiç bir sıfatın yoktu senin... bulamamıştım, herhangi bir kategoriye yerleştirememiştim... aslında bu satırları yazmak nerden çıktı hiç bilmiyorum. uzunca bi zamandır bir duygu var içimde... senin gidişinle dolmayan bir boşluk var... sana anlatmak istediklerim var... aklına-yüreğine ihtiyacım var... sık sık seni özlediğim anlar var... dostum dediğim yanını özlüyorum örneğin...kardeşim olduğun anları, beni koruyup kolladığın anları özlüyorum... yataktan kalkamayacak kadar hasta olduğum bir sabahta mutfaktan gelen seslere uyandığım zamanları özlüyorum mesela... ağladığımda bana kızışını, en çok da "gel buraya eşek" demeni özlüyorum... durmaksızın içtiğin colaları, bitmeyen bardak bulaşıklarını özlüyorum... kıskançlıklarını özlüyorum... triplerini özlüyorum... benim yaptığım her yemeği ve her işi hayranlıkla izlemeni ve takdir etmeni özlüyorum... bana kızdığın anları özlüyorum... ben seni çok özlüyorum "paradox" yanında olamadığım her an için özür dilerim.....

Çok özlediğim insanlar var benim.... Bir kahve bahanesiyle bir sözle bir paket çikolatayla gelsinler istiyorum... Hep şikayet etsekte hepimiz böyleyiz işte... "kaybedince anlıyoruz, sevdiklerimizin değerini."

Ölüm ışığa doğru mu uzandı... Yoksa ben miyim ışığa giden... Hala öğrenemediğim cevaplar var. Doktorların cevaplayamadığı sorular bi yanda, senin cevaplamaya bile tenezzül etmedikleri başka bir yanda... Her aynaya baktığımda içimi sızlatan bu belirsizliğe gücüm kalmadı artık, hissediyorum... Her şeyle savaşabilirim aslında ama gölgelerle olan savaşımın galibi olmam çok zor... Yardıma ihtiyacım var...

Bazen bi şey olur... Biri çıkar gelir... Siz anlayamazsınız ne olduğunu... o bilir mi "kim olduğunu" sanmam... Bilse kıyamaz çünkü sizi incitmeye... Siz onu uyarsanız da inandıramazsınız kalbinizin kırılganlığına... O hep güçlü yanınızı görmüştür, naparsa yapsın incinmediğinizi düşünür... Oysa sizi incitebilecek tek şey kalbinizin kapılarını sonuna kadar açtığınız kişinin kalbinizi hiçe saymasıdır. Korkularınız vardır.İnancınız kırılmıştır.Tam inanmaya başlarsınız...      . . .masal. . .

Yazasım geldi de nereye yazsam bilemedim. Önce kitap kenarlarına iliştirdim içimdekileri, yetmedi... Sayfalarca yazdım, kesmedi... Durmayı denedim olmadı... Yazmalıyım, durmadan, soluklanmadan; nefes aldığım sürece yazmalıyım...