Çırılçıplak...



 Bazen tüm maskelerimizi atmak isteriz..
Yalnızlığımızı bozmak, birini hayatımıza almak isteriz...
Yıllarca ördüğümüz duvarların arasından bir ışık sızar içeri...Biraz kazıp orayı dışarıya bakmak isteriz...
Kimimiz duvarı kırıp dışarı çıkar, kimimiz duvardaki gedikten ışığı içeri alır...
Sanırım ben bugün duvarı yıkıp dışarı çıktım... Nefes aldım...
Kalbim mi büyüdü yoksa yüküm mü azaldı emin değilim...
Yüklerimizi paylaşmak iyi midir tam emin değildim ama belki de doğru insanla konuştuğunuzda ikiye bölünen bir yükü sırtlarınızdan indirmek daha kolaydır...
Şimdi biraz zaman...
Zaman gösterecek her şeyi...
Öptüm...



Yorumlar

  1. offffffffff ttalım senı cok ıyı anlıyorum :(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. =) anlayan irilerinin olması öyle güzel hissettiriyor ki...

      Sil
  2. aklıma uzun otobus yolculuklarımı getırdı bu yazın.. Unıveristeli yıllarımın ılk senelerinde İstanbul-Antalya otobusle gıderdim.. O zamanlar yol arkadası ıle tanısıp dertleşirdik.. bir daha birbirimizi gormemenin rahatlığı mı bılmıyorum.. maskelerden herseyden uzak acardık kendımızı ve rahatlardık... guzeldı... sımdı de oyle mailleştiğim hiç yuzunu gormedıgım arkadaslarım var ve bana da onlara da hiç şüphesiz cok iyi geliyor...

    senı ozlemısım.. sevgiler

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

NEREDE KALMIŞTIK VOL. BİLMEM KAÇ....

Aniden Uyanırsın Bazı Geceler...